20 Eylül 2011 Salı

Yalnız kalmak istiyorum acımı doya doya hissedebilmek için

Uzak dursun normal hayatın boş geçinen insanları benden. Çünkü sizin olmayan büyük bir derdim var benim, büyük bir acım. Anlayamadığınız gibi saygı da göstermediğiniz. En iyisi konuşmamak kimseyle bırak merak etsinler bu içine kapanık, durgun ama öfkeli, hırçın ama bilge halini.
Bu dediklerim var ya sanki "o" olmak istiyorum yine; ona özeniyorum, yine ona hayranlığımdan onun duygularını taklit ediyorum. Bu  bile yine gözümde onu yüceltti. Halbuki öldürmeliyim onu, söküp duygularımı yüreğimi çıkaramadığıma bunu yapamayacağıma göre onu ölmüş varsaymalıyım. Çok çareler düşündüm, kah seneler sonra beni gördüğünde bana dair azcık da olsa hayranlığı görürüm gözlerinde umuduna tutundum, kah seni zerre kadar düşünmüyor şu anda, seni adam yerine koymuyor ki sen kendini ne zannediyorsun dedim, ezildikçe ezildim, benliğimden tiksindim. Kah da dışardan birini gözüyle baktım, seni sevmeyeni niye sevmeye devam edesin, seni istemeyeni sen de istemezsin dedim kendime. Hıh, kandırmaca birkaç saniye sürdü. Her seferinde cevap "evet yine de onu sevmeye devam ederim çünkü o buna hep layık" oluyorsa nasıl kandırırsın kendini?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder